من از وقتی تو نوشته هایم را می خوانی، می نویسم.از وقتی اولین نامه را نوشتم. نامه ای که نمی دانستم مفهومش چیست.نامه ای که معنای اش را تنها در چشمان تو می یافت.من هیچ گاه بیش از سه جمله اول این نامه چیزی ننوشته ام :هیچ باوری نداشتن. منتظر چیزی نبودن.امید داشتن به آن که روزی اتفاقی بیفتد. کلمه ها از زندگی ما عقب هستند.تو همیشه از آن چه من از تو انتظار داشتم،جلوتر بودی. تو همیشه "غیرمنتظره" بودی."کریستین بوبن"